W dobie coraz bardziej powszechnej komercjalizacji budownictwa na wartość rynkową budynku wpływa szereg jego cech, które podlegają ocenie i klasyfikacji. Niewątpliwie ważnym składnikiem tej oceny jest poziom komfortu środowiskowego, którego zapewnienie wymaga z reguły określonych nakładów finansowych, zarówno inwestycyjnych jak też eksploatacyjnych. Na początku tego wieku wyraźnie zauważalna była tendencja, do często bezkrytycznego obniżania kosztów inwestycyjnych, co najczęściej sprowadzało się do redukcji kosztów związanych z instalacjami wentylacyjno-klimatyzacyjnymi w budynkach, której wynikiem były nieodwracalne konsekwencje dla użytkowników w postaci zwiększonego poziomu dyskomfortu oraz podwyższonych kosztów eksploatacyjnych. Ważnym elementem, który może odwrócić tę niekorzystną tendencję są komercyjne systemy certyfikacji budynków. W opracowaniu dokonano przeglądu kilku wybranych systemów certyfikacji, które wydają się być najbardziej rozpowszechnione na europejskim rynku inwestycyjnym, takich jak: LEED®, BREEAM®, WELL® oraz TAIL®. Głównym celem przeprowadzonej analizy była próba oszacowania znaczenia jakości i zawartości instalacji wentylacyjno, klimatyzacyjno, ogrzewczych (nazywanych potocznie instalacjami HVAC) oraz zakresu ich wpływu na końcowy efekt i poziom przydzielonego budynkowi certyfikatu.