W artykule scharakteryzowano występujące w Polsce zakłady i placówki gastronomiczne. Opisano metody oblicze- niowe umożliwiające wyznaczenie zapotrzebowania na gaz dla tego typu obiektów. Zwrócono uwagę na częstotli- wość wykorzystywanych urządzeń gazowych do przygotowania potraw dla konsumentów. Przedstawiono problemy wynikające z braku uwzględniania współczynników jednoczesności podczas wyznaczania projektowanego natęże- nia gazu. Opracowano oryginalny model matematyczny uwzględniający zużycie paliwa gazowego podczas przy- gotowania dań w placówce gastronomicznej. Na podstawie modelu napisano program komputerowy potrzebny do przeprowadzania symulacji numerycznych. Następnie za pomocą danych pomiarowych uzyskanych z zakładu zbiorowego żywienia dokonano walidacji modelu. Ponadto za pomocą metod obliczeniowych dostępnych w litera- turze oszacowano natężenie przepływu gazu. Uzyskane wyniki symulacji porównano z rezultatami pomiarów. Wysoka zgodność modelu pozwoliła na uzyskanie wielu istotnych informacji. Brak uwzględniania współczynników jednoczesności prowadzi do otrzymywania podwyższonych wartości strumienia godzinowego przepływu gazu. Standardowa obsługa urządzeń gazowych wymusza konieczność stosowania niekiedy niższego płomienia gazo- wego palnika. Dzienne zużycie gazu podlega znacznym wahaniom spowodowanym zróżnicowanym czasem przy- gotowania potraw dla konsumentów. W analizowanym przypadku zaobserwowano konieczność uwzględnienia współczynników jednoczesności wykorzystania urządzeń gazowych z zakresu 0,4–0,6. Dokładne określenie warto- ści redukcji projektowego zapotrzebowania na gaz wymaga dalszych badań i symulacji numerycznych dotyczą- cych funkcjonowania zakładów gastronomicznych.