Zanieczyszczenie środowiska tworzywami sztucznymi to obecnie jeden z czołowych problemów ochrony środowiska na całym świecie. Ogromnym problemem, do tej pory nie uregulowanym prawnie, jest obecność mikroplastików w ściekach miejskich. Mikroplastiki to drobiny tworzyw sztucznych, które swoją wielkością nie przekraczają 5 mm. W artykule omówiono ogólnie dostępne metody identyfikacji mikroplastików wyizolowanych z próbek pochodzących z oczyszczalni ścieków, uwzględniając podział na metody chemiczne i metody fizyczne. Charakterystykę przedstawionych metod opracowano na podstawie przeglądu źródeł literaturowych. Analiza fizyczna w dużej mierze opiera się na określeniu rozmiaru i liczby oraz na określeniu innych właściwości fizycznych, tj. kolor lub kształt. W tym celu stosuje się mikroskopy, w szczególności mikroskopy optyczne. Ponadto, żeby ocenić, czy obserwowane cząstki są wykonane z tworzywa sztucznego, przeprowadza się test topnienia i test gorącej igły. Chemiczna analiza mikroplastików opiera się na określeniu polimeru z jakiego składa się badany mikroplastik. Wśród powszechnie stosowanych analiz największą popularnością wyróżnia się spektroskopia w podczerwieni z transformacją fourierowską (FTIR), która wykorzystuje trzy metody optymalizujące: spektroskopia osłabionego całkowitego odbicia wewnętrznego (ATR), detektor płaszczyzny ogniskowej (FPA) oraz mikro-FTIR. Niniejsza praca skupia się na przeglądzie aktualnych badań dotyczących identyfikacji i charakteryzacji mikroplastików w oczyszczalniach ścieków. Pomimo, że dotychczasowe badania skupiające się na mikroplastikach niewątpliwie podniosły poziom zrozumienia tego tematu, jasne jest, że nadal wiele pytań pozostaje bez odpowiedzi, a tym samym kluczowa staje się standaryzacja metod identyfikacji mikroplastików.