Wtłoczenie wodoru do sieci gazowej każdorazowo wiąże się ze spadkiem kaloryczności powstałej mieszaniny gazu ziemnego w odniesieniu do objętości. Ze względu na wymóg dostarczania do odbiorców identycznego stru- mienia energii chemicznej zawartej w paliwie, niezbędna jest kompensacja zmniejszonej kaloryczności poprzez zwiększenie strumienia gazu kierowanego do odbiorców. Wymagane jest zatem precyzyjne rozpatrzenie wpływu dodatku wodoru na przepustowość gazociągu. Do tego celu przeanalizowano eksploatację osiedlowej sieci gazo- wej dostarczającej gaz do sześciu budynków mieszkalnych za pomocą czternastu przyłączy gazowych. Symulacja eksploatacji gazociągu wykazała maksymalny procentowy stopień dodatku wodoru do gazu ziemnego w zależno- ści od jego struktury. Wariant dwupierścieniowy pozwolił na zastosowanie 55% dodatku wodoru, podczas gdy jed- nopierścieniowy – 49%.